Tegoroczny konkurs młodych reżyserów wygrała Monika Strzępka. Jej przedstawienie „W imię Jakuba S." Pawła Demirskiego (koprodukcja Teatru  Dramatycznego m.st. Warszawy i Teatru Łaźnia Nowa w Krakowie) spotkało się z największym uznaniem jury.

Swoje głosy i mieszki wartości 10 tys. zł każdy oddali tej reżyserce trzej jurorzy: Maciej Wojtyszko, Remigiusz Brzyk i Mirek Kaczmarek. Monika Strzępka otrzymała też nagrodę publiczności, nagrodę jury społecznego oraz nagrodę dziennikarzy i fotoreporterów.

„Z największą przyjemnością, szczególnie dlatego, że nie po raz pierwszy wręczam tej osobie nagrodę, ogłaszam zdobywcę nagrody publiczności. Otrzymuje ją Monika Strzępka za spektakl „W imię Jakuba S." Pawła Demirskiego" - powiedziała wicemarszałek Aleksandra Gajewska.

„Powtórzę, bo pamiętam, co powiedziałem rok temu. To jest najważniejsza nagroda. Dziękuję Państwu bardzo" - mówiła laureatka. Przypomnijmy, w 2012 roku nagroda publiczności trafiła także do Moniki Strzępki za reżyserię przedstawienia „Położnice szpitala św. Zofii" w chorzowskim Teatrze Rozrywki.

Nagrodę publiczności w wysokości 10 tys. złotych funduje Marszałek Województwa Śląskiego. Zwycięski reżyser wyłaniany jest na podstawie oddanych głosów przez widzów obecnych na spektaklach konkursowych.

Pozostali jurorzy - Dorota Masłowska i Mikołaj Grabowski głosowali na Ewelinę Marciniak, reżyserkę „Zbrodni" Michała Buszewicza (wg Witolda Gombrowicza), zrealizowaną w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej.

Nagrodę redakcji Dziennika Teatralnego dla najlepszego aktora XV edycji „Interpretacji" otrzymał Grzegorz Małecki za rolę Terry'ego w spektaklu „W mrocznym mrocznym domu" w reżyserii Grażyny Kani (Teatr Narodowy w Warszawie).

„Interpretacje" zakończył spektakl mistrzowski „Korzeniec" w reżyserii Remigiusza Brzyka, w adaptacji i dramaturgii Tomasz Śpiewaka, zrealizowany w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu.

Monika Strzępka Reżyserka teatralna. Debiutowała w 2004 roku w Teatrze Polskim w Bydgoszczy tekstem Anny Bednarskiej Z twarzą przy ścianie. Zasłynęła przedstawieniami teatralnymi realizowanymi w ramach duetu Strzępka & Demirski. Współpracę z Pawłem Demirskim zaczęła od Dziadów. Ekshumacji w Teatrze Polskim we Wrocławiu, w 2007 roku. Tworzy teatr krytyczny, często odnoszący się do ekonomicznych, historycznych i mentalnych uwarunkowań polskich konfliktów. Reżyserowała w Czeskim Cieszynie, Bydgoszczy, Gdańsku, Jeleniej Górze, Wrocławiu, Poznaniu. Współpracuje z Teatrem Dramatycznym w Wałbrzychu (Diamenty to węgiel, który wziął się do roboty, Był sobie Polak Polak Polak i diabeł, Niech żyje wojna, Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej, O dobru). Laureatka wielu nagród, m.in. Paszportów „Polityki" czy Grand Prix międzynarodowego festiwalu teatralnego Boska Komedia. Jej pierwsze warszawskie przedstawienie to W imię Jakuba S. w Teatrze Dramatycznym m.st. Warszawy.

Paweł Demirski, W IMIĘ JAKUBA S.

reżyseria: Monika Strzępka
scenografia, kostiumy: Michał Korchowiec
muzyka: Jan Suświłło
ruch sceniczny: Rafał Urbacki
producent: Tomasz Grzegorek
asystentka reżyserki: Iwona Kaszkowiak
asystentka producenta: Patrycja Kycia
inspicjent: Tomasz Karolak
sufler: Magdalena Jaracz
premiera warszawska: 18 grudnia 2011, godz.19:00, Duża Scena Teatru Dramatycznego
premiera krakowska: 8 grudnia 2011 w ramach 4. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia
koprodukcja Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka i 4. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia

OBSADA: Klara Bielawka, Krzysztof Dracz, Dobromir Dymecki, Sławomir Grzymkowski, Anna Kłos-Kleszczewska, Małgorzata Maślanka/Alona Szostak (gościnnie), Paweł Tomaszewski

Większość polskiego społeczeństwa ma korzenie na wsi. Ale nie tej dworkowo-ziemiańskiej, tylko tej duszonej pańszczyzną, tej chłopskiej, tej chamskiej. Dlaczego w takim razie w kalendarzu polskich świąt nie ma święta zniesienia pańszczyzny? Czy wolimy myśleć o sobie jako o potomkach tej „lepszej", szlacheckiej części narodu? Przecież dzisiejsza klasa średnia i ci, którzy do niej aspirują, to potomkowie Jakuba Szeli. Tylko, czy jesteśmy w stanie przyjąć inne tropy tożsamości niż te wyuczone w szkołach, gdzie Szela był mściwym prymitywem i zdrajcą, a jego rabacja jedynie inspirowanym przez austriacką administrację mordem na najlepszych synach narodu polskiego? Czy można dziś bez wstydu powiedzieć, że jesteśmy Europejczykami, bo potrafiliśmy kiedyś mordować? Czy możemy od nowa ułożyć opowieść o sobie, swojej historii i historii swojej/nieswojej ziemi? Opowieść, w której słowo „kurwa" nie jest ani przecinkiem, ani określeniem prostytutki, tylko pewnej postawy? W której słowo „nienawiść" nie zostało zakazane przez XX wiek? W której można kogoś strzelić w ryj i patrzeć, czy równo puchnie i opowiadać publicznie o krzywdzie?